Τοποθέτηση του Ρούντι Ρινάλντι στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 08/12/2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι στην πρώτη ΚΕ μετά το συνέδριο είχα καταθέσει μια δήλωση στην οποία έλεγα ότι ένα κόμμα κρίνεται από τη σοβαρή στάση. Αυτό σημαίνει ότι και τα στελέχη και τα μέλη του πρέπει να τηρούνε μία σοβαρή στάση. Δεν πρόκειται να ψηφίσω το σχέδιο απόφασης. 

Ούτε να καταθέσω μια δήλωση που να πάει στις κομματικές οργανώσεις, με «ορθή επανάληψη» μετά από τρεις αποστολές (όπως έγινε τις άλλες φορές), σαν διευκρίνιση του γιατί έδωσα θετική ψήφο σε αυτή την απόφαση. Αρμενίζουμε λάθος. Δεν ακούμε την κοινωνία και νομίζουμε ότι «όλα πάνε καλά» γιατί «έτσι κι αλλιώς θα είμαστε η επόμενη κυβέρνηση». Αυτό και μόνο είναι λάθος. Δεν θέλει πολλή ανάλυση. 

Υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία είναι τραγικά. Πρώτον, δεν κάνουμε τίποτα σοβαρό για να προετοιμάσουμε τον λαό για μια μεγάλη σύγκρουση. Και το μόνο που του λέμε είναι «δώσε μας ισχυρή εντολή για να πάμε να διαπραγματευτούμε». Και το δεύτερο: η κατάσταση του κόμματος είναι τραγική. 

Τα παίρνουμε αυτά τα μηνύματα; Κι αν τα παίρνουμε τι κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε ό,τι γίνεται στη συγκυρία σαν παρένθεση. Μία παρένθεση, δύο παρένθεση, η ΕΡΤ παρένθεση, οι απεργίες παρένθεση, όλα παρένθεση και… «καλά πάμε»! Ε, φτάνει αυτό! Δεν πάμε καλά. Και μπορεί να «πάμε καλά» και να κερδίσουμε με πολύ μεγάλο ποσοστό τις εκλογές αλλά να μην έχουμε κάνει το ουσιαστικό : την προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα. 

Και επίσης υποτιμάμε το κόμμα. Δεν είναι καινούργιο κόμμα αυτό που φτιάξαμε. Δεν το φροντίζουμε όπως θα έπρεπε να φροντίζουμε ένα καινούργιο κόμμα. Υπάρχει μια νομή της κομματικής εξουσίας ανάλογα σε διάφορα βιλαέτια και νομίζουμε ότι αυτό είναι κόμμα. Ε, δεν είναι κόμμα! Πώς να το κάνουμε; Δείτε τις συνελεύσεις, δείτε τη συμμετοχή στις διαδικασίες του κόμματος. Δεν τα ξέρετε αυτά; Τα ξέρετε. Κι εγώ τα λέω και γίνομαι δυσάρεστος. Αλλά είναι αναγκαία μια σοβαρή στάση. Δεν θα ψηφίσω την πολιτική απόφαση. 

Από κει και πέρα : ούτε η ανάθεση είναι καλό ούτε γενικά το χτίσιμο ενός νέου διπολισμού είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Το κείμενο της απόφασης βάζει ένα καινούργιο θέμα: την ανάγκη ενός ανοίγματος, μιας πρωτοβουλίας, μιας διεύρυνσης. Υπάρχει αυτή η ανάγκη; Βεβαίως και υπάρχει. Αλλά πρέπει να εξηγηθούμε. Να εξηγηθούμε σοβαρά. Δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη η διεύρυνση. Εγώ θέλω σε αυτή τη διεύρυνση να είναι μέσα το σωματείο των καθαριστριών, που είχανε έρθει στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την πρόταση μομφής και μοιράζανε μια προκήρυξη, θέλω να είναι μέσα οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα, θέλω τους σχολικούς φύλακες, δίπλα πιθανά στην Κοινωνική Συμφωνία της Λούκα Κατσέλη που μπορεί να είναι κι εκείνη. Και να λειτουργήσουμε έτσι. Και να αναλάβουν δυνάμεις μέσα από το κόμμα να στήσουν έτσι τη διεύρυνση κι όχι σαν «επιτροπές σοφών». Είναι καθαρό αυτό; Αν είναι καθαρό, μακάρι να το κάνουμε και να πετύχει. 

Κλείνοντας: Πριν τις εκλογές είχα δώσει με γραπτό κείμενο (κι αναγκάζομαι να τα πω αυτά σήμερα) εισήγηση για δύο μεγάλες πρωτοβουλίες. Πρώτο, πανεθνική διαβούλευση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που να βοηθήσει στη δημιουργία κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ενάμισης χρόνος τώρα και δεν έγινε τίποτα. Μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν έγινε τίποτα για αυτό το θέμα. Και δεύτερο είχα κάνει την πρόταση να δημιουργήσουμε ένα αυτοδιαχειριζόμενο ΜΜΕ. Η εμπειρία της ΕΡΤ έδειξε ότι μπορεί να φτιαχτεί ένα τέτοιο μέσο αυτοδιαχειριζόμενο. Το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό μέσο να λειτουργήσει όπως λειτούργησε η ΕΡΤ το τελευταίο διάστημα, από τους εργαζόμενούς της. Και σε αυτά να δεσμευτεί καθαρά ο Σύριζα απέναντι στον ελληνικό λαό. Και αύριο να βγάλουμε την αφίσα που είπε η συντρόφισσα Σωτηρίου (με τις δεσμεύσεις του Σύριζα). Είναι μερικά πράγματα για να ξυπνήσουν λιγάκι οι καταστάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και έχω να πω ότι δεν μπορώ να ψηφίσω μια απόφαση που μοιάζει με τις προηγούμενες και που δεν αλλάζει σελίδα στην πορεία που προχωράμε. Σας ευχαριστώ.

Δήλωση μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στην 4η συνεδρίασή της (08/12/2013)

Με βάση μια ολόκληρη σειρά αιτιολογημένων παρεμβάσεων, επισημάνσεων και δηλώσεων που καταθέσαμε στις προηγούμενες συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με αρνητικές πλευρές στη μετά το Ιδρυτικό Συνέδριο πορεία μας, πιστεύουμε ότι είναι άμεσα αναγκαίο να ληφθεί μια σειρά διορθωτικών μέτρων, όσο υπάρχει ακόμα δυνατότητα να λειτουργήσουν εποικοδομητικά.

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ένα Σχέδιο Απόφασης το οποίο υπονοεί ότι βαδίζουμε καλώς, ότι έχουμε σωστή πορεία, ότι δεν σημειώνεται μια ορισμένη σημαντική καθυστέρηση σε σειρά ζητημάτων.

Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται με την απαιτούμενη επάρκεια:

α) Δεν κάνουμε αυτό που πρέπει για τη διαφώτιση, προετοιμασία και συγκρότηση του λαού ενόψει της μεγάλης σύγκρουσης που έρχεται στο άμεσο μέλλον.

β) Συνεχίζουμε την υποτίμηση του κόμματος και δεν λαμβάνουμε υπόψη μια σειρά νέων ποιοτικών στοιχείων (τα οποία επιβεβαιώνει η εμπειρία μας από την επαφή με το λαό, αλλά και η έρευνα που παρουσιάστηκε στη σημερινή συνεδρίαση) που συγκροτούν ένα ριζικά διαφορετικό από το παρελθόν πλαίσιο, πάνω στο οποίο οφείλουν να οικοδομηθούν οι οργανικές σχέσεις ενός μεγάλου ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος και της σκληρά δοκιμαζόμενης κοινωνίας.

Αυτά τα δύο καίρια θέματα δεν εντοπίζονται με την έμφαση που πρέπει, δεν στρέφεται σε αυτά κατά πρώτο λόγο η προσοχή μας, προχωράμε χωρίς να τα υπολογίζουμε σωστά. Επομένως, δεν μπορούμε να υπερψηφίσουμε το Σχέδιο Απόφασης.

Αθήνα, 08/12/2013

Αξελός Λουκάς                                         Ρινάλντι Ρούντι

Ελληνιάδης Στέλιος                                   Σωτηρίου Ελένη 

Θεοδωρόπουλος Γιώργος                          Ταυρής Νίκος

Καραμάνος Χρίστος                                   Τσέλου Ειρήνη

Κοδέλας Δημήτρης                                    Τσίπρας Γιώργος

Λάμπρου Βύρωνας                                    Φινάλης Ερρίκος

Λαντζανάκη Μαρία                                    Χατζηλάμπρου Βασίλης

Μαντάς Μάκης                                          Χατζησταυράκη Μαρία

Μούστος Μανώλης                                    Ψιμούλη Χρυσούλα

Μπανιά Σοφία

Μπουλούμπαση Άβα

Μπρέστα Μαρίνα

Πατρικίου Έλενα

Αποχαιρετώντας τον Κοστάντζο Πρέβε, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.190, 30/11/2013)

Το ασίγαστο πάθος ενός θαρραλέου και τίμιου φιλόσοφου

Ο Κοστάντζο Πρέβε πέθανε στις 23 Νοεμβρίου, στο Τορίνο. Στην πόλη που δούλεψε ως δάσκαλος, στο Λύκειο Βόλτα, για πάνω από 30 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 70 χρόνων και είχε από νωρίς ταλαιπωρηθεί από προβλήματα υγείας. Ο Κοστάντζο Πρέβε ήταν άνθρωπος ιδιαίτερος, φιλόσοφος με σημαντικότατο έργο, γενικά αριστερός -αιρετικός αριστερός. Είχε ορισμένα έντονα χαρακτηριστικά. Τώρα που «έφυγε», η παρουσία του είναι πιο πολύτιμη, το βάρος του μεγαλύτερο.

Έχοντας γνωρίσει τον Πρέβε από κοντά και παρακολουθήσει την πορεία του, τα τελευταία 12 χρόνια, μου είναι αδύνατο να μην αρχίσω από τον άνθρωπο Πρέβε. Όχι όπως κάνουν συνήθως όταν πεθαίνει κάποιος να αναφέρονται στα καλά του, και ούτε μιλώντας για τον άλλον να αντλείς σημασία για τον εαυτό σου (κάτι που γίνεται κατά κόρον στις μέρες μας). Αλλά από χρέος στο φιλόσοφο και αγωνιστή Πρέβε. Γι’ αυτό, θα αναφερθώ πρώτα στην ανθρώπινη διάσταση και τις επιλογές του.

Αν και τον είχα δει και ακούσει σε παρουσιάσεις βιβλίων του στην Ελλάδα, τον γνώρισα στο Τορίνο το 2001, στο πλαίσιο μιας διεθνιστικής συνάντησης του περιοδικού Contropiano, λίγες μέρες πριν από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Γένοβα κατά τη συνάντηση του G8. Στη συνέχεια τον συνάντησα πολλές φορές στην Ελλάδα, ενώ μιλούσαμε αρκετά και τηλεφωνικά. Ήταν σχεδόν από τους καλύτερους αναγνώστες της εφημερίδας Αριστερά! και στη συνέχεια ήταν, χωρίς υπερβολή, φανατικός αναγνώστης του Δρόμου (στον οποίο έχει δημοσιεύσει πολλά κείμενά του).Επίσης, είχαμε συνεργαστεί και στο περιοδικό Διάπλους στο οποίο είχε δημοσιεύσει σειρά κειμένων του. Έγραφε στη γραφομηχανή (και μόνο) και είχε ένα εσωτερικό κοντέρ που σταματούσε κάθε θέμα στις 9 σελίδες γραφομηχανής. Όταν μιλούσε ήταν ένας χείμαρρος, με πυκνό λόγο που εναλλάσσονταν με δόσεις παραδειγμάτων και χιούμορ, που αλάφραινε την κουβέντα. Η κουβέντα δεν γίνονταν σε μια γλώσσα, αλλά υπήρχαν τμήματα που λέγονταν απευθείας στα ελληνικά, στη συνέχεια παρενέβαιναν ορισμένα γαλλικά, αγγλικές λέξεις κ.λπ. Αλλά ας πούμε ότι αυτά δεν έχουν τόση σημασία, λεπτομέρειες…

Τον γνώρισα μετά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Είχε ήδη γράψει ένα βιβλίο για τους Hθικούς Bομβαρδισμούς και είχε διαχωριστεί πλήρως από την υπαρκτή Αριστερά που τότε συγκυβερνούσε και υποστήριζε τον «ανθρωπιστικό πόλεμο». Άρα, η γνωριμία γίνεται σε μια ειδική στιγμή: της εκκίνησης ενός κινήματος, αντιπαγκοσμιοποιητικού και αντιπολεμικού, των πολέμων που εγκαινίαζε η Δύση ενάντια στους απείθαρχους («χασάπηδες») και μιας τρομερής παρακμής της κυβερνητικής Αριστεράς -και προσοχή- ολόκληρης σχεδόν της δυτικής διανόησης που τάχθηκε υπέρ των «ανθρωπιστικών πολέμων». Σε αυτά ο φιλόσοφος Πρέβε έδωσε το πολιτικό του «παρών». Αυτή η στάση του στοίχισε τον κύριο και βασικό πολιτικό εξωστρακισμό του.

Περί ευρωσκεπτικισμού, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.185, 25-26/10/2013)

 Είναι εξ ορισμού δεξιά και συντηρητική στάση;

Φαίνεται ότι θέλουν να πειστούμε πως οι σημαντικές πολιτικές εξελίξεις μετατίθενται για μετά τις ευρωεκλογές, τέλη Μάη του 2014. Η αλήθεια είναι ότι όλοι προετοιμάζονται για εκλογές (αυτοδιοικητικές και Ευρωεκλογές), αλλά θέλουν να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε, 6 μήνες στη μνημονιακή Ελλάδα και στη γερμανική Ευρώπη είναι μεγάλο διάστημα.

Σε λίγο, το πολύ σε ένα μήνα, θα μπούμε σε μια ιδιότυπη προεκλογική περίοδο. Θα ράβονται κουστούμια για πολλές θέσεις στην Αυτοδιοίκηση (ακόμα δεν ξέρουμε με ποιο νόμο θα πάμε σε αυτές) για τις Περιφέρειες και για την Ευρωβουλή. Ο μεν Σαμαράς θα χρησιμοποιήσει το χαρτί της προεδρίας που θα ασκεί η Ελλάδα στην Ε.Ε. το πρώτο 6μηνο του 2014, αλλά θα έχει πολλές σκοτούρες με τα μέτρα και το 3ο Μνημόνιο κ.λπ. Ο Αλ. Τσίπρας θα είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, προτεινόμενος για την προεδρία της Κομισιόν και ήδη δημιουργεί κλίμα ενός δημοψηφισματικού χαρακτήρα των Ευρωεκλογών.

Τοποθέτηση του Ρούντι Ρινάλντι στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 20/10/2013

Ο μήνας που κύλησε από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας εισήγαγε σε έναν νέο, πυκνό σε γεγονότα, δύσκολο να «διαβαστεί», πολιτικό κύκλο, σε μια εξαιρετικά ρευστή και μεταβατική κατάσταση. Αρκετά λέχθηκαν και από προηγούμενους συντρόφους, για τις αντιθέσεις ΔΝΤ-ΕΕ, για τις διεργασίες να στηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας στην Γερμανία υπό την ενδυναμωμένη Μέρκελ, το «αντάρτικο» που στήνει μέρος του πολιτικού κόσμου για την «μεταμνημονιακή» φάση κλπ.

Η ομιλία του σ. Αλέξη Τσίπρα προσδιορίζει την κρισιμότητα της στιγμής και της κατάστασης και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Θα πρότεινα, αφού όλοι πλέον διαπιστώνουν μια άσχημη κατάσταση εντός του κόμματος, μαζί με τις αποφάσεις της ΚΕ, να δοθεί η ομιλία του σ. Τσίπρα και να γίνει συζήτηση γύρω από αυτήν σε ολόκληρο το κόμμα. Γιατί, δεν φτάνει να διαπιστώνεται μια άσχημη κατάσταση. Χρειάζονται δύο βήματα ακόμα: πρώτο να ερμηνευτεί ουσιαστικά το γιατί υπάρχει αυτή  η κατάσταση [Να μια ωραία πνευματική άσκηση για όσους το διαπιστώνουν. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε την εκδοχή του καθένα για το γιατί υπάρχει η άσχημη κατάσταση…] και δεύτερο, να γίνουν προτάσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης. Ας θεωρηθεί η πρόταση που κάνω σε αυτήν την κατεύθυνση.

  

Έγινε αρκετή συζήτηση για το τι θα κάνουμε την Τρίτη στην Βουλή για την χρηματοδότηση της ΧΑ. Από την πρώτη στιγμή του φονικού έπρεπε να χαραχθεί μια γραμμή και στάση. Υπήρχαν δύο βασικές επιλογές:

Εγκληματικές οργανώσεις, λογοδοσίες, απελευθέρωση…, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.183, 12/10/2013)

Διαρκές έγκλημα κατά της κοινωνίας επί 3,5 χρόνια

Σαν σήμερα, στις 12 Οκτώβρη πριν από 69 χρόνια, απελευθερωνόταν η Αθήνα από τους ναζί καταχτητές και κλίμα ενθουσιασμού και γιορτής είχε πλημμυρίσει το λαό. Σήμερα παίρνονται ορισμένα μέτρα ενάντια στους νεοναζί και ορίζονται ξανά οι κανόνες της ειδικής καθεστωτικής φάσης που ζούμε, υπό κηδεμονία, υπό αρμοστεία, δηλαδή ως κανονική αποικία χρέους. Με την τρόικα, τα διαρκή μνημόνια, το δουλικό μνημονιακό πολιτικό τόξο. Γίνεται, λοιπόν, λόγος περί εγκλήματος, βίας και εγκληματικής οργάνωσης, έχουν δουλειά οι νομικοί, δικαστικοί και πολιτικοί κύκλοι και η ζωή συνεχίζεται…

Όχι ακριβώς. Μπορεί η Χ.Α. να βρίσκεται ενώπιον του νόμου, μπορεί να έχουν κάπως ανασάνει γειτονιές και πόλεις από την τρομοκρατική, δολοφονική δράση της, αλλά η ζωή δεν συνεχίζεται έτσι απλά. Χτες μόλις μάθαμε για δύο αυτοκτονίες. Αγρότης 59 ετών, πατέρας 3 παιδιών, στην Αμαλιάδα κρεμάστηκε στο λιοστάσι του, που τόσο το είχε δουλέψει, γιατί αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. 

Πέρασε το σκοινί στην ελιά, μέρα μεσημέρι και εκεί τον βρήκε αργότερα ο 22χρονος γιος του. Διοικητική υπάλληλος της ΕΤ3, 47 ετών, πρόσφατα απολυμένη λόγω του «μαύρου» που έριξε η κυβέρνηση Σαμαρά στην ΕΡΤ πήδηξε από τον 5ο όροφο.

Για αυτούς η ζωή, κυριολεκτικά, δεν συνεχίζεται. Πότε όμως σταμάτησε να ρέει η ζωή στο μυαλό, στη διάθεση, στα όνειρα ενός λαού, μιας νεολαίας, μιας γενιάς απόμαχων;

Οι πολιτικές διαστάσεις μιας συστημικής εκστρατείας, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.182, 5/10/2013)

Το απλοποιητικό σχήμα «εγκληματική οργάνωση»,  η πολιτική κρίση και οι αναγκαίες απαντήσεις. 

Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και όσα συμβαίνουν στις μέρες μας δεν μπορεί να χωρέσει στο απλοποιητικό σχήμα «εγκληματική οργάνωση». Αυτή η διάσταση είναι υπαρκτή, έχει καταγγελθεί εδώ και χρόνια, τώρα αποκαλύπτεται πολύπλευρα. Όμως, γύρω από την νέα επικοινωνιακή εκστρατεία και το νέο τηλεδικείο που στήθηκε, υπάρχει μια διάσταση, μια σημαντική διάσταση που, ενώ παίζει κεντρικό ρόλο, αποσιωπάται με ενοχή. Είναι η πολιτική διάσταση του φαινομένου αλλά και της εκστρατείας καταπόλεμής του.

Η επιρροή της Χ.Α. δεν οικοδομήθηκε πάνω στην απήχηση που έχει η εγκληματική της φύση και δράση, αλλά κυρίως γύρω από την πολιτική και την φυσιογνωμία που πρόβαλλε και η οποία της επέτρεψε να έχει επίδραση σε τεράστια ακροατήρια καθώς και σημαντική διείσδυση σε κοινωνικούς χώρους, όπως για παράδειγμα στη νεολαία. Στο σημείο αυτό υπάρχει σιωπή και διαστρέβλωση. Η Χ.Α. πρόβαλλε ένα αντισυστημικό πρόσωπο, μια αντιμνημονιακή πλατφόρμα και μία εθνικιστική αντίθεση στο γενικό ξεπούλημα. Συναντήθηκε ο λόγος της με το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, με την οργή του κόσμου προς το πολιτικό σύστημα και την πολιτική των μνημονίων. 

Η βία, ο τρόμος, η συμμορίτικη δράση, η δήθεν αποτελεσματικότητα του «εδώ και τώρα λύσεις» της άνοιξαν, με την ανοχή και συνεργασία της αστυνομίας και των ΜΜΕ, το δρόμο για να καταλάβει θέσεις, να δυναμώσει σε επικίνδυνο βαθμό, περνώντας μάλιστα το τελευταίο διάστημα σε ένα νέο στάδιο δράσης. Η απειλή προς το σύστημα δεν προερχόταν από τη δύναμη που είχε σε «μάχιμες» δυνάμεις, αλλά από την πολιτική επιρροή που απόκτησε και τη διείσδυση που έκανε σε νευραλγικούς τομείς του κράτους. Όσο το μνημονιακό καθεστώς διέλυε τον κρατικό μηχανισμό και αποσάθρωνε την κοινωνία, τόσο δυνάμωνε η πρόσβαση της Χ.Α. σε τομείς του εν γένει κρατικού μηχανισμού.

Ας δούμε πώς περιγράφει την κατάσταση ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή της 2/10/2013:

«Κανείς δεν ξέρει πόσοι μπορεί να είναι οι πολίτες που στηρίζουν την απόφασή του (του Σαμαρά) να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή με τη Χρυσή Αυγή, ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για μια κοινωνία που είναι απίστευτα θυμωμένη και έτοιμη να αποδομήσει τους πάντες και τα πάντα… Τα προβλήματα του κόσμου, όμως, δεν λύθηκαν με τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας. Ο πολιτικός κόσμος δεν έχει κάνει αυτά που πρέπει για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του Έλληνα πολίτη. Βλέπει ότι κάποιοι το παλεύουν, βλέπει όμως και κάτι απίθανες παλαιοκομματικές φιγούρες να του θυμίζουν την ανικανότητα και τη φαυλότητα που θέλει να ξεχάσει. Τι έγιναν εκείνες οι περίφημες πρωτοβουλίες για να εκλείψει η περιώνυμη ασυλία υπουργών και βουλευτών και να ανασυνταχθεί το πολιτικό μας σύστημα;.. Και στο τέλος υπάρχει βεβαίως η οικονομική κρίση και η αίσθηση της ταπείνωσης που νιώθει ο μέσος Έλληνας, λόγω της συνεχιζόμενης παρουσίας της τρόικας. Ο συνδυασμός έχει εξαντλήσει τον κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που τελειώνουν οι τελευταίες “καβάτζες”».

Κρίση και έλλειμμα εκπροσώπησης

Επομένως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, όλα λειτουργούν στο κόκκινο. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης, υπάρχει υφέρπουσα πολιτική κρίση που συμπληρώνει την κοινωνική και οικονομική.

Το καταστατικό του Σύριζα στις οργανώσεις!, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, στην Αυγή της Κυριακής και στην Εποχή, στις 6/10/2013

Σε «εύλογο» χρονικό διάστημα τυπώθηκε το καταστατικό του Συριζα που εγκρίθηκε από το ιδρυτικό συνέδριο τον περασμένο Ιούλη. Έχει τυπωθεί σε 20.000 τεμάχια (χρειάζονται άμεσα άλλα τόσα ώστε να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες) και σύντομα θα είναι διαθέσιμο σε όλες τις Οργανώσεις Μελών.

Το καταστατικό αποτελεί την «ταυτότητα» του κόμματος στο οποίο αποτυπώνονται οι γενικοί στόχοι, οι κανόνες λειτουργίας και οι σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα του σύνθετου πολιτικού οργανισμού που είναι ο Σύριζα. Κατοχυρώνει την δημοκρατία των μελών και την αποτελεσματικότητα στη δράση και οργανώνει όλη την εσωτερική λειτουργία του κόμματος. 

Το καταστατικό, σαν περιεκτικό κείμενο που με σαφήνεια διατυπώνει την ταυτότητα και τη λειτουργία του κόμματος, είναι ένα εφόδιο. Ένα εφόδιο για κάθε μέλος σε μια σύνθετη και δύσκολη κατάσταση και για στόχους που απαιτούν πολλές υπερβάσεις για να πραγματοποιηθούν. Το καταστατικό, στην καλαίσθητη και εύχρηστη μορφή που κυκλοφορεί, μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό κείμενο για την ανάπτυξη του κόμματος, τη διεύρυνση της εμβέλειάς του και να τροφοδοτήσει μια εξωστρεφή δραστηριότητα και όχι μια εσωστρεφή αναδίπλωση.

Αυτοί είναι οι λόγοι που το καταστατικό του Συριζα πρέπει να διαβαστεί, αναλυθεί, προπαγανδιστεί και να αποτελέσει απαρχή σχέσεων με φίλους και ψηφοφόρους του Σύριζα. Δεν είναι ένα «εσωτερικό» ντοκουμέντο, δεν είναι απλά το «δίκαιο» που ισχύει εντός του κόμματος. Είναι ένα κείμενο που προπαγανδίζει τη δημοκρατική και ριζοσπαστική φύση του κόμματος, επιδιώκοντας να γίνει κτήμα και να παρακινήσει σε δράση και συλλογική στάση δεκάδες χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρη τη χώρα.

Με αυτή την προοπτική, το καταστατικό προέχει να φθάσει και να μοιραστεί άμεσα σε όλα τα μέλη του Συριζα και να γίνει κτήμα τους. Να παρουσιαστεί συστηματικά σε όλες τις οργανώσεις μελών και να απαντηθούν τυχόν ερωτήσεις και απορίες. Αυτή η διαδικασία είναι ένα αναγκαίο βήμα για τη δημιουργία ενός πνεύματος κοινής θέλησης και κοινής δράσης ολόκληρου του κόμματος, απαρχή και βάση για την εξάπλωση και το ρίζωμά του μέσα στην ταραγμένη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Ρούντι Ρινάλντι 

συντονιστής της επιτροπής για το καταστατικό

«Το θεριό κι ο Γιάννης», άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.181, 28/9/2013)

εικόνα: Δημήτρης Θ. Αρβανίτης
(δρόμος της αριστεράς φ.177)

Οι ανεπαρκείς αναλύσεις της Αριστεράς και η επιχείρηση «απεγκλωβισμού».

«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» λέει η παροιμία. Πώς μπορούν να οριστούν δυο τέτοιες πλευρές σε όσα συμβαίνουν σήμερα; Οι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές παρεμβάσεις είναι πολλές και έτσι οι πρωταγωνιστές δεν διακρίνονται καθαρά και η εικόνα μένει σκόπιμα θολή.

Πώς βλέπει η Αριστερά το γενικό κάδρο των εξελίξεων και πώς αντιλαμβάνεται το δικό της ρόλο μέσα σε αυτό; Για να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο σαφείς, είναι το μνημονιακό σύστημα και οι παραφυάδες του η μια πλευρά και η Αριστερά, ο αγωνιζόμενος λαός η άλλη; Ή μήπως από τη μια βρίσκονται όλες οι δυνάμεις ενός «συνταγματικού τόξου» και η Χρυσή Αυγή με όλες τις διασυνδέσεις της από την άλλη;

Ήταν και είναι επαρκής, η ανάλυση της Αριστεράς για την κατάσταση που εκτυλίσσεται; Είναι αποτελεσματική η στάση και η συμπεριφορά της; Μέσα από ποια σχήματα ερμηνεύτηκαν τα όσα έγιναν από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως τώρα και ποιο ρόλο διαδραμάτισε μέχρι στιγμής η Αριστερά στο νέο σκηνικό που στήνεται με δυναμικότερους παράγοντες την Ν.Δ. και την Χ.Α.;

Οι πρώτες αναγνώσεις έκαναν λόγο για ύπαρξη ενός ευρύτερου σχεδίου αποσταθεροποίησης και άρα για την ανάγκη προσεκτικών βημάτων. Πολιτικά καταγγέλθηκε η επικίνδυνη και ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» -που ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει εγκαταλειφτεί, ούτε ηττηθεί- και επιδιώχθηκε η αποφυγή κάθε ενέργειας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλιμάκωση ή εφαρμογή αυτού του σχεδίου.

Σχεδιασμοί και ελλείμματα

Για το μεγαλύτερο σχηματισμό της Αριστεράς, το γεγονός και όσα ακολούθησαν θα μπορούσαν να τραυματίσουν την ανοδική πορεία που είχε αρχίσει να καταγράφει από τις αρχές Σεπτέμβρη και τους ειδικούς σχεδιασμούς κυρίως για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια παγίδα ή να οδηγήσουν σε μια εμπλοκή και ένταση που δεν θα τον βοηθούσαν. Αλλά από τη στιγμή που εκδηλώθηκε το «συμβάν» και η διαχείριση του συμβάντος, έπρεπε πάση θυσία να ακυρώσει το σχεδιασμό του Σαμαρά γύρω από τη θεωρία των δύο άκρων. Αυτό οδηγούσε και σε τακτικού τύπου και κυρίως θεσμικού χαρακτήρα κινήσεις με συγκράτηση στο επίπεδο της κινητοποίησης και συνεχή επανεκτίμηση της κατάστασης.

Η στάση αυτή πρακτικά είχε ένα έλλειμμα: Δεν πρόβαλε μια αποφασιστικότητα και δεν θωράκισε το λαϊκό κίνημα με μια πολιτική «αγωνιστικής δημοκρατίας» και σφοδρής απαίτησης να

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 1/9/2013

Δεν υιοθέτησα την εισήγηση της γραμματείας προς την Κ.Ε. Για τρεις λόγους ουσιαστικούς.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι ξεκινάμε την δουλειά με λάθος τρόπο, με τρόπο συνηθισμένο από τα παλιά, με την «πεπατημένη»  και την δύναμη της συνήθειας, με αρκετή προχειρότητα. Και εξηγούμαι: Η εισήγηση είναι ένας «κουβάς» θεμάτων διαφορετικών, που το καθένα έχει την σημασία του, για τα οποία όμως δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ με επάρκεια να εξετάσουμε ή να συζητήσουμε, με αποτέλεσμα στο τέλος να μη βγαίνει συμπέρασμα για το ποια είναι η κεντρική μας κατεύθυνση. Έχει ξαναγίνει –σε συνεδριάσεις της Κ.Ε- να καταλήγουμε σε τέτοια κείμενα που μετά παρουσιάζονται και στις οργανώσεις με τις τρεις συνηθισμένες τροποποιήσεις, με αποτέλεσμα η συζήτηση που ακολουθεί στις οργανώσεις μελών να είναι γενική, επί παντός του επιστητού, όπου ο καθένας λέει ό,τι του έρθει εκείνη την στιγμή. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ως σύνολο θεμάτων: τον πόλεμο στην Συρία, την κινητοποίηση για την ΔΕΘ, την παρέμβαση στους αγώνες που γίνονται αυτήν την περίοδο, τον στόχο να φύγει η κυβέρνηση, το ζήτημα των συμμαχιών και την δημιουργία επιτροπών για την ανατροπή της κυβέρνησης ή για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, τις εσωτερικές διαδικασίες για εκλογή νέων οργάνων, την προετοιμασία του κόμματος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Είναι πάρα πολλά θέματα και δύσκολα, λίγο επεξεργασμένα λίγο συζητημένα και με πρόχειρο τρόπο ριγμένα στο χαρτί.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση οδηγεί σε αδυναμία κεντρικού προσανατολισμού για τα μέλη και τις οργανώσεις μελών. Τα καλούμε σε όλα και θα προσανατολιστούν σε ό,τι νομίζουν ότι μπορούν και σε ό,τι τα πιέζει περισσότερο. Άλλοι θα

"Τι έδειξε η συζήτηση για το καταστατικό του νέου κόμματος και διάφορες αναφορές", δευτερολογία στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, 18-19/5/2013

1. Δεν έχουμε θεωρία για το κόμμα, σύγχρονη θεωρία. Επομένως, ο βηματισμός μας πρέπει να γίνει με ανοικτό μυαλό και δημιουργική σκέψη, να δούμε τι μπορεί να σημαίνει κόμμα σύγχρονης εποχής, κόμμα της Αριστεράς του 21ου και του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Κόμμα που να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που η φάση ανάπτυξης ή η συγκυρία έχει θέσει στις ελλαδικές συνθήκες, στο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης και ιστορικής διαδρομής της ελληνικής αριστεράς.

2.  Δεν έχουμε λοιπόν επαρκή θεωρία, αλλά το χειρότερο είναι πως δεν έχουμε πολιτική για το κόμμα, δεν έχουμε κοινές βασικές αρχές στο πώς οικοδομείται ένα σύγχρονο κόμμα της αριστεράς, και δεν έχουμε εντοπίσει ποια είναι σήμερα τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής για το κόμμα:

Για παράδειγμα από τα παρακάτω ποια είναι τα πιο κρίσιμα ζητήματα σήμερα; Που πρέπει να δοθεί άμεσα το κύριο βάρος;

• Στην έντονη παρουσία του προέδρου έτσι ώστε να ρέπουμε στο προεδρικό κόμμα;
• Στην διασφάλιση της δημοκρατίας και ποιανού, της δημοκρατίας ή των κανόνων διαμάχης των στελεχών ή της δημοκρατίας και της συμμετοχής των μελών;
• Στο άνοιγμα στην κοινωνία και το ρίζωμα σε χώρους;
• Στην πολυφωνία ή τον συνεκτικό πολιτικό λόγο και δέσμευση προς το λαό που δοκιμάζεται σκληρά;
• Στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και του καριερισμού;
• Στο βάρος για την λειτουργία και την πολιτικοποίηση των Οργανώσεων Μελών; Στο ανέβασμα του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου του στελεχικού δυναμικού;
• Ποια εκτίμηση έχουμε για το υπάρχον στελεχιακό δυναμικό; Είναι έτοιμο για τα καθήκοντα που μας μπαίνουν ή είναι βουτηγμένο σε συνήθειες του χτες; Κι αν είναι πώς τροποποιείται η κατάσταση;

Η απάντηση σε αυτά ή σε παρεμφερή ερωτήματα θα προσδιόριζαν μια πολιτική για το κόμμα στις τωρινές συνθήκες. Κάτι εντελώς αναγκαίο για να πάμε μπροστά.

"Επεξεργαζόμαστε μια νέα θεωρία για ένα νέο κόμμα", συνέντευξη στο 13ο Ενημερωτικό Δελτίο του Ινστιτούτου 'Νίκος Πουλαντζάς', Μάρτιος 2013

Στην πορεία για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο θα μετεξελιχθεί σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα, κεντρικό ρόλο παίζει η συζήτηση για τις οργανωτικές μορφές που θα υιοθετήσει καθώς και τις αρχές λειτουργίας του. Στόχος φυσικά είναι η μέγιστη αποτελεσματικότητα και αξιοποίηση των δυνάμεων του νέου φορέα, και παράλληλα η διατήρηση ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με ευρύτερα ακροατήρια, ώστε να επιτυγχάνεται συνεχής ώσμωση με τις κοινωνικές και κινηματικές διεργασίες. Μάλιστα, έχει ήδη συγκροτηθεί ευρεία επιτροπή καταστατικού (απαρτίζεται από 60 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά είναι ανοιχτή και σε άλλα μέλη του κόμματος) η οποία έχει αναλάβει να συνθέσει τις μέχρι σήμερα εμπειρίες στην Ελλάδα με αυτές άλλων χωρών (π.χ. Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Λατινική Αμερική, Σκανδιναβία), αλλά και να απαντήσει με καινοτόμο τρόπο στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας. Στόχος είναι μέχρι το Μάιο να παρουσιαστεί ένα πρώτο επεξεργασμένο σχέδιο. Με αυτή την αφορμή, συζητήσαμε με τον Ρούντι Ρινάλντι, συντονιστή της επιτροπής καταστατικού, για τις προτεραιότητες και τους στόχους της όλης προσπάθειας. Την συνέντευξη πήραν οι Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος και Παναγιώτης Πάντος.

Ερ.: Η επιτροπή καταστατικού έχει αναλάβει ένα μεγάλο έργο, με βαθιές πολιτικές προεκτάσεις. Από τη μια μεριά η κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, και από την άλλη οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που οδήγησαν στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε εκφραστή της ελπίδας του λαού, δημιουργούν νέα δεδομένα. Ποιες είναι οι κύριες ανάγκες στις οποίες θα πρέπει να ανταποκρίνεται η λειτουργία του κόμματος και πώς αυτές θα προσεγγιστούν κατά την πορεία των εργασιών σας;

Απ.: Βασικό μέλημά μας είναι να μη γίνει μια διεκπεραιωτική, αλλά μια ουσιαστική συζήτηση γύρω από το περιεχόμενο και το ρόλο ενός ενιαίου πολυτασικού κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, και το πώς αυτό μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα καταστατικό. Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι διαφορετικό χαρακτήρα έχει ένα κόμμα του 4-5% και διαφορετικό ένα αντίστοιχο κόμμα που βρίσκεται όμως κοντά στο κατώφλι της κυβέρνησης. Έτσι, παρότι οι μέχρι σήμερα εμπειρίες μας είναι πολύτιμες. Τη σκέψη μας πρέπει να καθοδηγεί το τι είδους κόμμα θέλουμε να δημιουργήσουμε. 

Παράλληλα ας έχουμε κατά νου ότι ένα καταστατικό δεν μπορεί να λύσει με απόλυτο τρόπο εγγενή προβλήματα που υπάρχουν στο κόμμα, και τα οποία έχουν να κάνουν με την ιδιοσυστασία του, όπως για παράδειγμα το πού, πώς και με ποιον τρόπο παράγεται η πολιτική γραμμή, με ποιον τρόπο αυτή εκφωνείται κ.λπ. Μπορεί όμως να διευθετήσει ορισμένα ζητήματα και ενδεχομένως να τα θέσει σε τροχιά ωρίμανσης ή και λύσης. Έτσι, το καταστατικό πρέπει να περιγράφει τον «υπαρκτό» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης να κάνει σαφή και τη δυναμική του (π.χ. μέσα από το προοίμιο και τις μεταβατικές διατάξεις) δείχνοντας με σαφήνεια τον ανοιχτό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος. Το ίδιο το καταστατικό –και αυτό ίσως αποδειχτεί η μεγαλύτερη πρόκληση για την επιτροπή– καλείται να αφήνει περιθώρια για πολιτική ζύμωση σε σχέση με τα ζητήματα που θα ανακύψουν στο μέλλον. 

Ερ.: Βασικό στοιχείο που έχει αναδειχθεί μέσα από την ιστορία της Αριστεράς αλλά και από την πρόσφατη αναβίωση του αιτήματος για άμεση δημοκρατία, είναι η δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής των μελών στη ζωή του κόμματος και στη λήψη των αποφάσεων. Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο πια κόμμα;  

Απ.: Υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο αίτημα να φτιαχτεί ένα κόμμα των μελών του. Τι σημαίνει, όμως αυτό και πώς μπορεί να γίνει πράξη σε μια εποχή που η κεντρική πολιτική επικαιρότητα κινείται με τεράστια ταχύτητα, ενώ η κομματική ζωή είναι αναγκαστικά πολύ πιο αργή, με αποτέλεσμα η πληροφορία για όλα όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή να φτάνει στα μέλη αργά και εκ των υστέρων;

"Διανύουμε μια πρωτόγονη ιστορική φάση, αλλά εξόχως ενδιαφέρουσα", ομιλία στην εκδήλωση των εκδόσεων "Στοχαστής", 18/2/2013

Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση παρουσίασης των βιβλίων του Αντόνιο Γκράμσι «Για την αλήθεια ή για το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική» και του Λουκά Αξελού «Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Στοχαστής (http://www.stochastis.gr).

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και μίλησαν οι :

- Λαοκράτης Βάσσης, φιλόλογος-συγγραφέας

- Γιώργος Μανιάτης, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

- Νίκος Ξυδάκης, δημοσιογράφος

- Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς

Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας ( εδώ  ολόκληρος ο χαιρετισμός )

Την εκδήλωση έκλεισε ο Λουκάς Αξελός, συγγραφέας και υπεύθυνος των εκδόσεων Στοχαστής.

ΡΡ: Η σημασία του γκραμσιανού έργου και η ιδιαίτερη θέση του στο μαρξιστικό πολιτικό-θεωρητικό οικοδόμημα έχει ορισμένα «παράξενα» στοιχεία, αφού το κύριο θεωρητικό έργο του, τα Τετράδια της φυλακής, δεν γράφτηκαν για να εκδοθούν, διαβάστηκαν κατά κύματα ή καλύτερα δόθηκαν τμήματα του έργου αυτού κατά δόσεις για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες.

Αυτή η παραξενιά της ιστορίας έτυχε σε έναν άνθρωπο-διανοητή-ηγέτη του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος του οποίου η  ζωή και το έργο σκόπευαν να αποτελέσουν μια αξεδιάλυτη ενότητα.

Ο ίδιος δεν δημοσίευσε κανένα βιβλίο, απέφευγε καν να υπογράφει τα άρθρα που δημοσίευε στον Τύπο και το βασικό του έργο, τα Τετράδια της φυλακής, εκδόθηκαν ολοκληρωμένα για πρώτη φορά το 1975 σε μια έκδοση υπό την επιμέλεια του Τζερατάνα. Το έργο αυτό γραφόταν ανάμεσα στο 1929 όταν πρωτοδόθηκε στον Αντόνιο Γκράμσι η δυνατότητα να γράφει (είχε συλληφθεί το 1926) και σταμάτησε να γράφεται (δεν τελείωσε ποτέ, αφού είναι ένα σύνολο από σημειώσεις μεταγραμμένες σε διάφορα τετράδια) το 1935, όταν πλέον η υγεία του δεν του επέτρεπε να συνεχίζει. Δύο χρόνια μετά ο Γκράμσι πεθαίνει (1937).

Ο Γκράμσι έδρασε και ανήκει στην μεγάλη στρατιά των επαναστάσεων που συγκλόνισαν τον 20ό αιώνα και αντιμετώπισε πρακτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και ηθικά πολλά δύσκολα προβλήματα της πολιτικής, του κράτους, της κουλτούρας, των διανοουμένων, του κόμματος, των απαντήσεων του κεφαλαίου, τον φασισμό, τον αμερικανισμό και τόσα άλλα.

Δίκαια το γκραμσιανό έργο αποτελεί πηγή έμπνευσης, στοχασμού, θεωρίας, και κουλτούρας. Έργο που ανοίγει δρόμους για την θεωρία και την πράξη της απελευθέρωσης. Ένα μεγάλο εργαστήρι σκέψης, αποτίμησης, διάνοιξης νέων δρόμων κ.λπ. Γι’ αυτό και η επαφή με το έργο του μετασχημάτισε, ωρίμασε, διαμόρφωσε όσους ήρθαν σε επαφή με αυτό πολλά-πολλά χρόνια μετά.

«Πρωτόγονη ιστορική φάση»

Σε ένα σχόλιό του, ο Γκράμσι θα κάνει την παρακάτω επισήμανση:

«Το να επιμένουμε στο στοιχείο “πρακτική” του δεσμού θεωρία-πρακτική, όταν τα δύο αυτά στοιχεία έχουν διασπαστεί, έχουν αποκοπεί, σημαίνει ότι διανύουμε μια σχετικά πρωτόγονη ιστορική φάση».

Κάθε άνθρωπος που έχει μια μικρή έστω πείρα ή σχέση με το πραγματικό κίνημα ή με ενδιαφέροντα και ανήσυχα πολιτικά εγχειρήματα, δεν μπορεί, θα έχει συναντήσει το περίφημο πρόβλημα της σχέσης θεωρίας και πράξης. Ο Γκράμσι κάνει λόγο για την φάση όπου αυτά τα δύο έχουν διασπαστεί, ή αποκοπεί. Τότε πρόκειται για μια πρωτόγονη φάση μπουσουλίσματος του πραγματικού κινήματος και αναζήτησης δρόμων μη πιστοποιημένων και έγκυρων.

Στις μέρες μας ζούμε μια τέτοια «πρωτόγονη φάση» και η ανάγκη για νέα θεωρία και νέα οργάνωση βοά από παντού.

Τις τελευταίες δεκαετίες συντελέστηκαν τεράστιες κατολισθήσεις (θεωρητικές και πρακτικές) , έχουν τεθεί θέματα από την πρακτική πείρα και διάφορα κινήματα, όμως, ελάχιστα βήματα έχουν γίνει στο να συνοψιστεί κριτικά η πείρα, να βγούνε συμπεράσματα, να σκιαγραφηθούν θεωρητικές συλλήψεις και εφαρμογές τους, δεν εμφανίστηκε ένα νέο κύμα επανασύνδεσης της θεωρίας με την πρακτική.

Η ίδια η ιστορική εξέλιξη έχει φέρει στην επιφάνεια ένα όχι ευκαταφρόνητο υλικό που ζητά την θεωρητική επεξεργασία του και την στρατηγική τοποθέτηση απέναντι στις νέες προκλήσεις και προσκλήσεις της ιστορίας.

Ο 20ός αιώνας πέρασε, έδωσε υλικό, άνοιξε δρόμους, γνώρισε αποτυχίες και ήττες επαναστάσεων και μεταβατικών προσπαθειών. Ζητήματα όπως:

• Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις μεταβατικές κοινωνίες
• Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου σαν απάντηση στην παγκόσμια παρατεταμένη κρίση
• Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς και των καπιταλιστικών σχέσεων μετά από μια διάσπασή τους
• Η διάψευση της σωτήριας λύσης που θα ερχόταν μέσα από την ΕΤΕ και συνεπώς το πρόβλημα της επιστήμης και της γνώσης στις σύγχρονες συνθήκες
• Η διατάραξη της σχέσης φύσης-κοινωνίας-ανθρώπου
• Η ανάδυση ζητημάτων που φαίνονταν να έχουν ξεπεραστεί (θρησκευτικοί και εθνικιστικοί φονταμενταλισμοί)

για να αναφέρουμε ορισμένα μόνο από τα σοβαρά ζητήματα, ζητούν μια νέα και βαθύτερη, πλουσιότερη και πιο εκτενή θεωρητική αντιμετώπιση από ό,τι έθετε στην παγκόσμια ημερήσια διάταξη η επανάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα.

"Η μετάβαση έχει αρχίσει", Ομιλία στο Φεστιβάλ Resistance 1/7/2012

Το φεστιβάλ Resistance 2012 έκλεισε με την πολιτική εκδήλωση – συζήτηση: «Μια χώρα σε μετάβαση – Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα».

Στην εκδήλωση, την οποία συντόνιζε ο συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Λουκάς Αξελός, μίλησαν οι Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Σοφία Σακοράφα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ευτύχης Μπιτσάκης, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας και Ρούντι Ρινάλντι, εκπρόσωπος της ΚΟΕ.

Παρεμβάσεις έκαναν ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης, οι πανεπιστημιακοί Σία Αναγνωστοπούλου και Σταύρος Κωνσταντακόπουλος, ο χορογράφος Κωνσταντίνος Μίχος, η ιστορικός – σκηνοθέτης Έλενα Πατρικίου και ο αναλυτής – προγραμματιστής Γιάννης Φούντας.

ΕΔΩ οι σύνδεσμοι για όλες τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις.
                                                                                                                                  

ΡΡ: Είναι ανάγκη ο προβληματισμός, η σκέψη, να ξεφύγουνε από στερεότυπα και να βαθύνουνε, γιατί η αυτοκτονία της σκέψης, δεν αρμόζει στις ιστορικές στιγμές που ζούμε.

Ολόκληρη η κοινωνία περιμένει να δει πώς θα συμπεριφερθούμε αλλά και σε όλον τον κόσμο παρακολουθούνε έντονα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας.

Ευελπιστώ η αποψινή συζήτηση να αποδειχτεί πράγματι χρήσιμη, γιατί χρειάζονται και αυτές οι «ανάσες» όταν αγωνιζόμαστε.

Έξι σημεία για όσα συμβαίνουν :

1. Όλα αλλάζουν

Αλλάζει ο πολιτικός χάρτης της χώρας, έχει αλλάξει τελείως η πολιτική γεωγραφία, δεν υπάρχει καθόλου πλέον ο δικομματισμός όπως τον γνωρίσαμε. Αλλάζουν οι συσχετισμοί, αλλάζει η Αριστερά. Η Αριστερά δεν είναι αυτό που ήταν πριν από έξι μήνες σε αυτή την χώρα. Έχει αλλάξει ο συσχετισμός μέσα στην Αριστερά αλλά και ο ρόλος της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία. Αλλάζει η Ευρώπη, ακούγονται πιο δυνατά οι τριγμοί του ευρωοικοδομήματος – ακούγονται πιο δυνατά οι αγώνες σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλάζει ο κόσμος όλος.

Όλα αλλάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και κυρίως κάτω από την όξυνση όλων των αντιθέσεων και εκείνων που υπήρχαν και των νέων που αναβλύζουν μέσα στην κρίση, από μια πρωτοφανή καπιταλιστική κρίση που αγκαλιάζει τα πιο βασικά σημεία του συστήματος.

Η χώρα μας, ο λαός μας, το κίνημα στην Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο μεγάλων ιστορικών διλημμάτων, επιλογών, κατακτήσεων, στο επίκεντρο συγκρούσεων συμφερόντων και κοινωνικής πόλωσης, που θυμίζει περισσότερο λατινοαμερικάνικες συνθήκες και όχι αυτά που είχαμε ζήσει τελευταίες δεκαετίες στο χώρο της Ευρώπης.

Θα βρεθεί δρόμος για να υπάρξει διέξοδος για τη χώρα, το λαό, την κοινωνία ή θα οδηγηθούμε στην καταστροφή, σε μια τεράστια καταστροφή και χρεοκοπία;

Μπορεί να νοηθεί μια διαφορετική πορεία, μια καλύτερη κοινωνία, ένα ελπιδοφόρο μέλλον ή αυτά απαγορεύονται από τους συσχετισμούς, την μοίρα, την θέση και τη φύση αυτού του τόπου;

Όσα έγιναν στην Ελλάδα τα δυόμισι χρόνια που πέρασαν είναι διδακτικά για όλους μέσα και έξω από την χώρα. Το πειραματόζωο εξεγέρθηκε, ο λαός έχτισε ένα πρωτόγνωρο κίνημα αντίστασης και υπευθυνοποίησης, ο αγώνας αυτός συνδέθηκε με την τεράστια αφύπνιση των λαών που συμβαίνει μέσα στον πολυπολιτικό κόσμο, αφύπνιση που κανείς σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει.

Σε όλο τον κόσμο, τεράστιες μάζες μπαίνουν στο στίβο του αγώνα και ζητούν μια καλύτερη ζωή, έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που τους προσφέρει ο καπιταλισμός και η κρίση.

Αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει να μας δίνουν και έμπνευση και κουράγιο αλλά και υλικό για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε νέα θεωρία και νέα πράξη, γιατί η σχέση της αριστεράς με τη θεωρία είναι αρκετά χαμηλή. Οι τελευταίες 2-3 δεκαετίες έχουν δώσει πολύ υλικό για επεξεργασία για την θεωρία και την πράξη ενός απελευθερωτικού κινήματος αλλά αυτό το καθήκον έχει παραμεληθεί για σκοπιμότητες πιο πεζές και επιλογές τάχα αναγκαστικές. Δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρα πορεία αν δεν υπάρξει ανταπόκριση και σε αυτά τα πεδία.

2. Η μετάβαση έχει ήδη αρχίσει

Υποστηρίζω ότι η μετάβαση έχει ήδη αρχίσει. Να το αναλύσουμε λίγο αυτό.

Ξεκινάμε από την πραγματικότητα και όχι από τα σχήματα που έχουμε για αυτήν και τα στερεότυπα που κουβαλάμε.